Blog: Zie mij… (Dementie)

Hij zit daar vaak op de gang behorende bij de kleinschalige woning voor mensen met  dementie. Voorover gebogen, zijn hoofd steunend op zijn handen.

Als je probeert contact met hem te maken, dan lukt dat eigenlijk niet. Soms lopen dikke tranen over zijn wangen. Omdat hij eigenlijk niet meer spreekt, voelt het soms nog veel moeilijker. Wat zou er in hem omgaan. Hoe kunnen we hem steunen met wat hij nodig heeft.

Met elkaar hebben we het erover in het team. Iedereen merkt dat het hen raakt.
Teamlid Suus besluit dat ze volgende keer het non-verbale contact gaat zoeken. Als Willem weer in zijn emotie op de gang zit, gaat ze in de stoel naast hem zitten. Zonder woorden, zonder aanraking. Gewoon nabijheid. Verder neemt zij dezelfde houding en gezichtsuitdrukking aan. Haar hoofd rust op haar handen.

Zo zit ze naast hem. Elke 10 seconde kijk ze even ongemerkt naar Willem. Minutenlang zitten ze stil en vrijwel bewegingloos. Dan ineens draait Willem zijn hoofd een stukje naar haar.
Een voorzichtige glimlach schiet over zijn gezicht. Zonder woorden steekt hij zijn hand uit. Suus pakt deze vast en samen zitten ze.
De rust trekt over het gezicht van Willem. Uiteindelijk staat hij op, geeft een kneepje in Suus’ hand en loopt hij naar zijn kamer.
Een moment om nooit te vergeten.

Vaak zijn woorden niet nodig om het contact te maken. En begint het pas bij de ander echt zien!