Blog: Je lijkt wel een tornado… (Dementie)

Mevrouw Draaisma wordt wakker in haar slaapkamer in de kleinschalige woning voor mensen met dementie. Teamlid Arja helpt haar met de ochtendzorg.

Zwaai de benen maar uit bed’, ‘hier is de washand’, ’trek je vestje maar aan’. Mevrouw wordt gestimuleerd om zoveel mogelijk zelf te doen. Ontzettend belangrijk en fijn dat dat gebeurt.
Toch hapert er iets. Als de benen niet snel genoeg komen, helpt Arja een beetje mee. Als de washand niet snel genoeg wordt aangepakt, neemt Arja het wassen van het gezicht over. En als het vestje niet snel genoeg dicht gaat, doet Arja vast drie knoopjes. Liefdevol … zeker. Maar ook onhandig. Mevrouw moppert namelijk ‘nou je lijkt wel een tornado’. Ze laat een deel van de handelingen, die ze prima zelf kan, dan maar over aan Arja.

Het brein van mensen met dementie werkt vertraagd, eigenlijk vertraagd op drie manieren. De informatie komt vertraagd het brein in, de ververwerking van die informatie is vertraagd. En tot slot komt de reactie dan ook vertraagd.
Wij mensen zijn snel geworden, vaak veel te snel. Wij geven daarmee iemand met een haperend (en dus vertraagd) brein vaak niet de mogelijkheden om te reageren. Simpelweg omdat we het dan overnemen. Of nog een keer vragen. Als omgeving van mensen met dementie moeten we de vertraging in! Dat werkt veel sneller namelijk.
Geef iemand de tijd om mee te kunnen. Dan zie je vaak dat er nog heel veel kan. Wat kan helpen is onszelf aanleren om na een interventie of vraag in ons hoofd 21-22-23 te tellen. Simpelweg om onszelf te vertragen.
En dan eens kijken wat er gebeurt.

Echt contact maken met mensen met dementie is de ultieme vorm van onthaasten. En je zult verbaasd staan van het resultaat!