Blog: Jullie moeten eens wat met vader gaan doen… (Dementie)

De dochter van meneer Radma komt binnen in de huiskamer voor mensen met dementie.

Ze ziet haar vader, zoals zo vaak, met z’n ogen dicht zitten. Als verzorgende Nora langsloopt, schiet ze haar aan en zegt “Jullie moeten eens wat met mijn vader gaan doen, hij zit hier maar de hele dag te slapen”. Nora vertelt dat ze dat wel proberen, maar dat hij niet wil. In het team spreken wij hierover. Samen constateren we dat als je tegen meneer zegt “slaapt u”, hij antwoordt “nee ik hoor je wel aankomen”. Meneer Radma heeft een brein dat nog maar weinig dynamische prikkels kan verwerken. Door de ogen te sluiten komt de prikkel beweging niet meer binnen. Hij slaapt niet maar sluit zich af. Verzorgende Nora legt dit uit aan zijn dochter en adviseert om niet te hele tijd te proberen om haar vader wakker te maken maar naast hem te zitten en kijken wat er gebeurt. Zo gezegd zo gedaan. Als zijn dochter naast hem zit en zachtjes zegt “pap ik ben er” duurt het even maar dan kijkt hij haar aan en aait over haar arm. Misschien maar 30 seconden, maar 30 seconden van echt contact. Het brein beschermt soms tegen prikkels door de ogen te sluiten, probeer iemand niet ‘wakker’ te maken, maar laat het ontstaan.