Blog: Je kent me…. toch? (Dementie)

Direct achter de deur van de woning voor mensen met dementie zit meneer Smeets in zijn rolstoel. Wanneer de deur opengaat en dochter Carry van een nieuwe bewoonster binnenkomt, spreekt meneer haar aan.

‘Dag jonge dame, jij kent mij!’ Maar Carry antwoordt aarzelend ‘ik ben hier pas voor de tweede keer meneer’. Maar meneer Smeets houdt aan ‘jij kent mij al een hele poos, van vroeger’.
Hoewel het misschien onze eerste impuls is om in dit soort situaties te ontkennen, is het belangrijk om ons af te vragen waar deze vraag vandaan komt. En nog belangrijker, wat de onderliggende boodschap is.
Voor mensen met een haperend brein is de behoefte aan veiligheid en bevestiging van groot belang. Je raakt immers meer en meer de controle over jezelf en je omgeving kwijt.
De vraag ‘jij kent me’ is een vraag om bevestiging, een vraag om de veiligheid dat het goed is. Wanneer er ontkend wordt, vergroot je de onveiligheid voor iemand die het al juist niet meer weet.

Als Carry de laatste opmerking van meneer Smeets voorzichtig bevestigt ‘ik geloof het wel’, wordt de onderliggende behoefte al snel duidelijk.
Meneer Smeets zegt ‘mooi, dan kan ik met jou wel mee’.
Samen gaan ze daarna op weg naar de huiskamer.