Blog: Laat me niet alleen (Dementie)

Barbara Oppelaar is trainer, o.a. over omgaan met mensen met dementie en het ouder wordende brein. Vanuit haar oprechte belangstelling voor die mens schrijft ze over wat haar raakt en ontroert en geeft ze tips over hoe we onze zorg kunnen verbeteren!

Het is even stil in de huiskamer van de kleinschalige woning voor mensen met dementie en dan begint mevrouw Dekker te roepen…’moeder, laat me niet alleen … moeder…’. Zodra een verzorgende contact maakt is ’t roepen even voorbij maar als die weer wegdraait begint ’t weer. De andere bewoners roeren zich “je wordt hier gewoon weggeschreeuwd’ ‘daar heb je haar weer’ en erger. Het roepgedrag van mevrouw ‘roept wat op’ bij verzorgenden, medebewoners en familie. Samen met het team keken we of het roepen van mevrouw op een bepaalde manier te beïnvloeden was. Vaak zie je dat mensen die roepen hersenen hebben die dynamische prikkels nodig hebben (beweging/geluid). Mevrouw Dekker zit in een rolstoel en is afhankelijk van anderen om voldoende prikkels te krijgen. Krijgt ze deze niet op de plek waar ze zit, dan kan ze niet anders dan de prikkels zelf maken, vaak roepen, niet zelden met een trilling in de stem of tikken. Haar uitzicht uit t raam op de tweede verdieping is slechts 1 bewegend takje met soms een vogeltje erop. De plek was zo gekozen omdat t makkelijk was met de rolstoel. Maar alle andere prikkels bevonden zich achter haar. Door een andere plek in de huiskamer te vinden, hebben we het roepen met 50% kunnen verminderen… en dat is pure winst vooral voor mevrouw.